To jeden z większych w Europie kompleksów leśnych, który w różnych zestawieniach plasowany jest na drugim miejscu na całym kontynencie. Zajmuje południową część Mazur, skrywając liczne jeziora. Powierzchnia całej puszczy wynosi ok. 100 tys. ha.
Puszcza Piska porośnięta jest lasami sosnowymi, świerkowymi z niewielką domieszką brzozy.
Największe drzewa osiągają wysokość 40 metrów i wiek 200 lat. Żyją tu dziki, bobry, bociany, głuszce, jelenie, listy, łosie, rysie, sarny, zające i żurawie.
Tereny puszczy były od wieków jednymi z najbardziej niedostępnych zakątków regionu. W okolicy mieszkali kiedyś Mazurzy – mieszkańcy niemieckich Prus Wschodnich, posługujący się językiem polskim i wyznający ewangelicyzm. Po wojnie wiele tutejszych wiosek bezpowrotnie opustoszało, a jedynymi śladami po ich istnieniu stały się zarośnięte przez las cmentarze.
Najcenniejszy przyrodniczo rezerwat Puszczy Piskiej znajduje się na jeziorze Łuknajno.
To niepozorne, otoczone rozległymi sitowiami jezioro mieści jedno z największych stanowisk lęgowych łabędzia białego na świecie, wpisane na listę rezerwatów biosfery UNESCO MAB i objęte ochroną w ramach konwencji ramsarskiej.
Puszczę Piską przecina rzeka Krutynia, na której organizowane są kajakowe spływy. Przez sam środek lasu biegnie też Jezioro Nidzkie – jeden z najmniej zmienionych przez działalność człowieka akwenów w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich. Na brzegach tego rozległego jeziora o kształcie wygiętej rynny znajdują się liczne miejsca biwakowe i małe pola namiotowe.
