Naturalne lasy bukowe

Poznajcie dzieje lasów i poczujcie potęgę natury w głębi Beskidów!

Ich wybrzuszenia i sęki przypominają ludzkie oczy, a powykręcane gałęzie i korzenie przywodzą na myśl łapska potworów z legend i powieści fantasy. Buk, bo o nim mowa, to naturalne, dziko rosnące drzewo gór klimatu umiarkowanego. Razem z domieszką jodły tworzy pierwotny typ górskiego lasu, jaki zachował się do dziś tylko w nielicznych zakątkach Europy, w tym w Alpach Wapiennych w Austrii czy w rejonie Bettlachstock koło Solury w Szwajcarii.

Największym obszarem jego koncentracji są jednak Karpaty, w tym w położone w Polsce dzikie zakątki Beskidu Niskiego i położonych dalej Bieszczadów. Część z nich od 2021 roku znajduje się na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Rewolucja przemysłowa zabrała wielką część naturalnych lasów w Alpach, Karpatach czy Sudetach, w których miejsce począwszy od XIX wieku nasadzano masowo świerki. Te szybko rosnące iglaste drzewa, jakie intuicyjnie kojarzymy dziś z górami mają jednak swoje istotne słabości. Gęsto zbite świerki praktycznie dopuszczają na dół promieni słonecznych, a szczeliny między drzewami zamieniają się w pozbawione runa leśnego, pokryte igłami pustynie. Świerki okazały się też bezbronne w starciu z dzisiejszym ociepleniem klimatu – osłabione chorobami i pasożytami, padają powalane przez wichury.

Przemierzając doliny Beskidu Niskiego i Bieszczadów, będziecie mieli okazję zobaczyć, jak wyglądały przed wiekami górskie lasy w Europie. Beskidzka buczyna szczególnie pięknie prezentuje się jesienią, kiedy dosłownie „płonie” żółcią i czerwienią opadających liści.

Najcenniejsze skupiska lasów w regionie chronią Magurski Park Narodowy i Bieszczadzki Park Narodowy. Oba parki pokrywa gęsta sieć pieszych szlaków na każde nogi i każdą kondycję.

Strona internetowa Magurskiego Parku Narodowego

Strona internetowa Bieszczadzkiego Parku Narodowego